Janusz Głowacki napisał powieść o Jerzym Kosińskim. A dokładnie o tym jak poszukiwał jego śladów i wspomnień, gdy pracował nad scenariuszem do filmu o Dżerzim. Powieść nie jest wielkim wydarzeniem, choć jej promocja była mega. Ot takie luźno związane anegdotki, przeplatane typowym dla Głowackiego cynicznym humorem. Ale czyta się dobrze. Smutne obrazki z Nowego Yorku na zmianę ze scenkami erotycznymi. Aż do ostatniego rozdziału, mamy świadomość, że obserwujemy prawdziwy świat, nie blichtr zza oceanu. Dopiero na koniec autor wyjawia motyw napisania książki - nie otrzymał ostatniej raty za scenariusz. I widzimy jak facet, który nie umie liczyć (dwa razy pisze o trzech centymetrach i 80 milimetrach, opisując bodajże różnicę wzrostu) każe swojemu mecenasowi sięgać do rozporka Jerzego. Siła słowa pisanego triumfuje nad pieniędzmi. Prześladowany polski Żyd nad Niemcem.! Tak trzymać.Na koniec muszę napisać, że Jerzy Kosiński jest dla mnie ważny, bo dzięki niemu wziąłem, przyznaję bierny, udział w dyskusji o literaturze. Pewna osoba z bliskiego mi wówczas kręgu zastanawiała się czy sztuka może opisywać rzeczy nieistniejące. Był to rok 1986, więc dla ludzi wychowanych w socrealu płonące żyrafy musiały być dziwne. Teraz wiem, że literatura opisuje wyłącznie rzeczy nieprawdziwe.
